آنه...

تکرار غريبانه ی روزهايت چگونه گذشت

وقتی روشنی چشمهايت در پشت پرده های مه آلود اندوه پنهان بود

بامن بگو از لحظه لحظه های مبهم کودکيت,

از تنهايی معصومانه ی دستهایت

آيا می دانی که در هجوم دردها و غم هايت و در گيرودار

ملال آور دوران زندگيت حقيقت زلالی درياچه ی نقره ای نهفته بود؟

آنه...

اکنون آمده ام تا دستهايت را به پنجه ی طلايی خورشيد

 دوستی بسپاری و در آبی بيکران مهربانی ها به پرواز در آيی

و اينک آن شکفتن و سبز شدن در انتظار توست

در انتظار تو......

آنه چه ساده و کودکانه میخندیدی و در رویایت پرواز میکردی 

حتی وقتی تو را بخاطر موهایت به تمسخر میگیرند